"Rok w Poziomce" - Katarzyna Michalak

Tytuł: Rok w Poziomce

Autor: Katarzyna Michalak

Ilość stron: 365

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Rok wydania: 2010

Moja ocena: 9/10 

„Jeżeli naprawdę czegoś pragniesz tak bardzo, że aż boli – cały wszechświat pochyli się nad tobą, by spełnić twoje marzenie.”

Gówna bohaterka Ewa to szara myszka o trudnej przeszłości. Nigdy nie poznała swojego ojca, a do tego musiała mieszkać wraz z matką i ojczymem, który nie był wymarzonym ojczulkiem. Później poznała niejakiego Pana K., który okazał się być kompletnym draniem. Bała się jednak od niego odejść. Do momentu aż wylądowała w szpitalu. Jej przyjaciel Andrzej, w którym się podkochiwała, pomógł jej się od niego uwolnić. Ale trzydziestodwuletnia kobieta nadal nie była szczęśliwa. Marzył jej się piękny domek na wsi. Zjechała połowę Polski, aby go znaleźć, ale niestety, domek albo był w miejscu, gdzie za oknem stał słup wysokiego napięcia, albo kompletnie jej się nie podobał. W dniu swoich urodzin postanowiła poszukać jeszcze raz jakichś ofert w Internecie. Jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki znalazła go! Piękny, biały domek w Urlach City. Było jednak jedno „ale”. Zabrakło jej pewnej kwoty. Najpierw zgłosiła się o pożyczkę do ojczyma, który oczywiście odmówił, więc udaje się d do ostatniej osoby, która mogłaby coś takiego dla niej zrobić. Tą osobą jest Andrzej. Andrzej, jak to Andrzej, przystojny, bogaty biznesmen chce czegoś w zamian. Ma zamiar otworzyć wydawnictwo, ale nie ma żadnej osoby, która mogłaby się tym zająć. Tak więc Ewa zostaje… wydawcą. W ten sposób poznaje Karolinę, autorkę pierwszej powieści, którą ma zamiar wydać. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że... Karolina i Andrzej zakochują się w sobie. Ewa jest załamana. Razem z przyjaciółką Izą wybiera się na imprezę dla singli. Upija się do nieprzytomności, a rano budzi się w jakimś obskurnym hotelu do tego z liścikiem o treści: „Byłaś słodka”. Porażka, prawda? Przespać się z kimś i w ogóle tego nie pamiętać...  W międzyczasie poznaje Witolda. Bardzo miłego wdowca, który się nią poważnie zainteresował.

„Czas i brak nadziei wyleczą z każdej miłości”

"Rok w Poziomce" Katarzyny Michalak to pierwsza część serii owocowej. Styl autorki nadal lekki, niezmienny, bardzo przyjemny, który ułatwia czytanie. To nadal ta sama Kejt, która potrafi rozśmieszyć człowieka do łez, ale i doprowadzić go do zastanowienia się nad sensem życia.
Każdy rozdział zaczyna się danym miesiącem i powiem szczerze, że spodobało mi się to. Dokładnie wiemy, co główna bohaterka robi w danym miesiącu i jak zaczyna się zmieniać jej świat. W książce pojawiają się także wpisy z pamiętnika Ewy. Opisuje tam ona swoje odczucia i rozterki życiowe. Niektóre z tych wpisów troszeczkę mnie jednak znudziły....
Bardzo natomiast podobało mi się to, że autorka wprowadziła tam... jakby siebie. Tą Michalak. Była ona jak dobra wróżka, która podpowiada Ewie, co powinna zrobić. Za każdym razem, gdy czytałam taką scenkę, na mojej twarzy pojawiał się uśmiech.
Wydawać by się mogło, że Rok w Poziomce będzie bardzo podobną książką do Poczekajki, ale nie jest. Niby także pojawia się w niej kobieta, która pragnie swojego domku i tak dalej. To jest kompletnie inna historia. Powieść opowiada o ważnych decyzjach, które trzeba podjąć i o odwadze. O nadziei na lepsze życie i o miłości, ale sądzę, że miłość to poboczny wątek.
Czy śmiałam się do upadłego? Nie. Nie pojawiały się tu aż tak śmieszne scenki. Czy płakałam? Tak. Na końcu książki. Pani Katarzyna, jak zwykle musi pięknie zakończyć swoją powieść.
Okładka książki oczywiście nawiązuje do treści. Widać na niej Poziomkę wśród pięknych drzew. W powieści nie zabrakło niczego i z zachwytem zabrałam się za następną część serii owocowej. Czy mi się spodobała? Kto wie...

Znów muszę, ale to muszę wam polecić kolejną książkę Katarzyny Michalak! Tego po prostu nie da się nie czytać. Po jej książkach czuję się… inaczej. Taka lekka. Trochę to dziwne, wiem, ale autorka naprawdę bardzo mnie urzekła.

„Prawda jest jasna i prosta; dom jest w nas. Owszem, to wymarzone miejsce na ziemi, do którego tęsknimy całe życie, które nas przyzywa i jeśli mamy odwagę, to podążamy ku temu wyzwaniu, ale dom - niesiemy ze sobą. Dopiero z tym miejscem - naszą odrobiną wszechświata - łączymy się w całośc. Tworzymy dopełnienie. My, istoty zamieszkujące to miejsce, nasycając je emocjami, całym wachlarzem emocji, od miłości do gniewu i on - mały, biały dom. Mój dom.”

Ostatnio nie czytam zbyt dużo i boję się, że recenzje mogą pojawiać się w pewnym odstępie czasowym za co serdecznie przepraszam. Mam nadzieje, że i tak będziecie do mnie zaglądać.