"Prawdziwy sprawdzian" - Peter Abrahams

Tytuł: Prawdziwy sprawdzian

Tytuł oryginału: Reality check

Autor: Peter Abrahams

Ilość stron: 232

Wydawnictwo: C&T

Rok wydania: 2012

Moja ocena: 8/10

 

 

 Czy miłość musi być trudna? W przypadku Cody'ego i Clei tak. Pochodzą oni z dwóch różnych światów. Ona – najbogatsza w mieście, on - musi przeliczać każdy grosz. Niczego jednak im nie brakuje. Mają siebie nawzajem i to jest najważniejsze. Ojcowi Clei to się nie podoba, dlatego też postanowił wysłać ją do szkoły, położonej w dalekim Vermont...

„Żyjecie w dwóch różnych światach. Najlepiej od razu to zakończyć, najlepiej dla was obojga...”

Cody jakoś się z tym pogodził. Nie było to dla niego łatwe, ale chcąc dla Clei jak najlepiej postanowił z nią zerwać. Niestety wkrótce dowiaduje się, że jego ukochana zaginęła. Podczas przejażdżki konnej, jej koń Bud, wrócił sam do stajni. Na dodatek Cody dostaje od Clei list, który wysłano w dniu zaginięcia... Chłopak natychmiast postanowił wyruszyć na pomoc ukochanej...

Nie pierwszy raz spotykam się z twórczością Petera Abrahams'a. Jest to autor, który pisze o codziennych problemach młodzieży. Znany jest on z niejednej powieści kryminalnej dla młodych czytelników. Zasłynął jednak z trzytomowej serii „Ingrid na tropie”, gdzie stworzył postać nastoletniej panny detektyw z miasteczka Echo Falls, w którym ciągle zdarzają się jakieś kryminale afery.*

Myślę, że „Prawdziwy sprawdzian” można określić mianem kryminału, chociaż na nich zbytnio się nie znam. Jest to powieść o miłości, przygodzie i odwadze, której często tak naprawdę brakuje nam w życiu. Cody nie wahał się ani sekundy, by ruszyć dziewczynie na pomoc za co bardzo go podziwiam. Czy w prawdziwym życiu istnieją tacy mężczyźni? Tego nie wiem, ale mam nadzieję, kiedyś się o tym przekonam. Oczywiście w inny sposób niż bohaterka. :D
Cody to naprawdę szlachetny chłopak, który popełnił jednak w życiu parę błędów. Po kontuzji, która zdarzyła mu się podczas meczu, popadł w „melancholię”, pół dnia przesypiał, drugie pół ćwiczył. Wciąż miał nadzieję, że uda mu się zagrać w obecnym sezonie. Nadzieja jednak szybko wygasła...
Dover to naprawdę dobra szkoła dla bogaczy. Uczą się tam dzieci najważniejszych ludzi w show biznesie. Niektórzy uważali, że Clea niezbyt do nich pasowała, ale wiele osób ją polubiło. Czy nie miała jednak wrogów i czy mogła każdemu zaufać?

„Naprawdę nie lubię może jednej, dwóch osób. Czasem trudno się zorientować, komu można zaufać. To jak gra w ruletkę – banał, który akurat tutaj okazuje się rzeczywistością.”

Akcja książki rozwijała się powoli. Były poszlaki, domysły, ale to w ostatnich rozdziałach dowiadujemy się wszystkiego. Bardzo spodobało mi się to, że do końca nie wiedziałam, kto jest w to zamieszany. Miałam kilku podejrzanych i w sumie „ten ktoś” zaliczał się do nich, ale to mógł być każdy. Ciężko było kogoś konkretnego wybrać. Natomiast kiedy potwierdziły się już moje przypuszczenia, a Cody nadal nie wiedział, co się dzieje, krzyczałam: „Chłopie, to on! Jak możesz tego nie wiedzieć?! No dalej, myśl! Co za głupek!”
Były opisane także rozgrywki futbolowe. Jeżeli kogoś to interesuje, to połapie się, o co chodzi, ale ja nie mam zielonego pojęcia na ten temat, więc ciężko było mi je sobie wyobrazić.

A co mogę powiedzieć o języku autora? Pan Abrahams ma swój styl. Wszystko dokładnie było opisane, każdy fragment bardzo zrozumiały. Język lekki i przystępny, co zdecydowanie ułatwia dążenie do rozwiązania zagadki. Na plus jest także prymitywna książka, która zachęca tylko młodzież to czytania.
Okładka niezbyt mi się podoba. Jest na niej ukazany Cody, a za nim las, w którym zaginęła Clea. Clea także się na niej pojawia, na swym ukochanym koniu Bud'u i wydaje mi się, że jest ona tutaj zbędna. Gdyby postać Cody'ego była ukazana cała, okładka miałaby swój urok. Kolorystka jest ciemna, co nadaje książce tajemniczości i mroku, a tak naprawdę nie ma to nic wspólnego z fabułą.

„Prawdziwe życie” to książka warta polecenia. Jest w niej nutka strachu, humoru i miłości. Każdy, kto lubi czytać lekkie kryminały, powinien zagłębić się w fabule.

„(...) - Ten szczeniak, jak go nazywasz – powiedział – wszystko już wie. - Cofnął się i stając tuż za Codym, przytknął mu lufę do pleców. - A ty właź do środka.”

*fragment z tyłu okładki