"Odwet" - Kelley Armstrong

Tytuł: Odwet

Tytuł oryginału: The Reckoning

Autor: Kelley Armstrong

Ilość stron: 360

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Rok wydania: 2011

Moja ocena: -5/6

 

Chole, nekromantka i jej paranormalni przyjaciele byli zmuszeni po raz kolejny uciekać. Tym razem trafili do domu Andrew. Starego przyjaciela ojca Simona i Dereka. Tam poznają innych ludzi z nadnaturalnymi mocami, którzy także są przeciwni złowrogiej korporacji. Czy można im zaufać? Na dodatek pomiędzy Chloe a Derekiem zaczyna iskrzyć, a na horyzoncie pojawił się także Simon. Którego wybierze Chole? Mrocznego wilkołaka, czy uroczego czarownika? Przekonajcie się sami!

Życie Chole nie jest już takie łatwe. Wciąż musi uciekać i oglądać się za siebie, bo w każdej chwili może zginąć, lecz nie tylko ona. Simon, Derek i Tori – jej przyjaciele, a także „inni” mają problemy. Simon nie może dać sobie rady z czarami, Dereka czeka przemiana, która jest już coraz bliżej, a Tori nie potrafi zapanować nad swoją mocą. Zaś moc Chloe... rośnie. Potrafi już wskrzeszać umarłych. Jak potężna potrafi być Chloe?

Kelley Armstrong – pisarka kanadyjska zaliczana do grona najoryginalniejszych współczesnych twórców powieści z gatunku thrillera nadnaturalnego i kryminału; zanim poświęciła się pisaniu, ukończyła studia psychologiczne i informatyczne; autorka dwudziestu powieści, w tym min. trylogii Najmroczniejsze moce oraz cyklu zapoczątkowanego Ugryzioną.*

„Odwet” autorstwa Kelley Armstrong to już trzecia część trylogii Najmroczniejsze moce. Tak mi się przynajmniej wydaje, chociaż kilka wątków zostało niewyjaśnionych. Pomysł na fabułę był bardzo dobry. Młodzież zmodyfikowana genetycznie? Nieźle. A najlepsze jest to, że wątek romantyczny nie stoi w centrum fabuły. Jest on zepchnięty na dalszy plan. Czasami mnie to denerwowało, lecz tylko czasami. Uważam jednak, że był on zbyt powolny. Tak jak napisałam wcześniej, to już trzecia część, a dopiero w niej zaczyna się coś dziać pomiędzy Derekiem a Chloe. Tu głównym wątkiem była ich moc i ucieczka przed grupą Edisona.

 "- Posłał ci to spojrzenie?

 - Spojrzenie? 

- Wiesz. Te, które sprawia, że wygląda jak zbity szczeniak, i sprawia, że czujesz się jak kretyn za karcenie go. [...] Miękniemy, mówimy mu, że wszystko jest w porządku, a następna rzeczą, jaką widzisz to jak znów żuje twoje kapcie.” 

W powieści pojawiły się wulgaryzmy, ale rzadko i w ogóle mi one nie przeszkadzały. Momentami były nawet potrzebne. Autorka pokazała prawdziwą naturę młodzieży. Choćby nie wiem jak byłaby dobra, to i tak czasami jakieś niecenzurowane słówko im się wymsknie.

Jedno, co bardzo mnie raziło w oczy to słowo „ok” pisane dużą literą. Po kiego grzyba ja się pytam? Przepraszam za wyrażenie, ale akurat mi to przeszkadzało.

Co do języka autorki, to jest on bardzo dobry. Książkę oczywiście, jak przystało na paranormal romance, czyta się bardzo szybko, łatwo i przyjemnie. Nie ma żadnych wyszukanych słów czy niezrozumiałych zwrotów.

Okładka jest oczywiście bardzo ładna. Może i nie wybitna, ale sam fioletowy naszyjnik na ciemnym tle przyciąga wzrok. I o to chodzi. Bo my, czytelnicy, jesteśmy tak naprawdę wzrokowcami. Kierujemy się zasadą „nie oceniaj książki po okładce”, ale zawsze najpierw patrzymy na nią. Przynajmniej ja.

Trylogia „Najmroczniejsze moce” to bardzo dobre książki, które umilają czas. Nie ma w nich zawartych mądrości, ale kto tego oczekuje od tego gatunku? Polecam!

 „Odwróciłam oczy. Nie żeby źle wyglądał półnagi, wprost przeciwnie, i właśnie dlatego... Dobrze, ujmijmy to tak: przyjaciele najlepiej wyglądają w ubraniu.”

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: 

*źródło: okładka książki