"Czarny Książę" - Katarzyna Michalak

Tytuł: Czarny Książę

Autor: Katarzyna Michalak

Ilość stron: 300

Wydawnictwo: Filia

Rok wydania: 2014

Moja ocena: 4/6

 

Kiedy nadchodzi noc, a ulice Miasta stają się puste, giną młode kobiety. Z czasem mieszkańcy zaczynają się bać wychodzić z domu, a inspektor Paul de Bries coraz bardziej zdenerwowany niemożnością złapania mordercy, zaczyna popełniać błędy. Do tego dochodzi miłość do pięknej Konstancji Lubowieckiej, sprzedanej wrednej ciotce za długi ojca. Ciotka po pewnym czasie przegrywa swą podopieczną w kartach, a zwycięzcą jest nie kto inny, jak przystojny Czarny Książę, czyli Maksymilian Romanow. Konstancja i Czarny Książę zaczynają pałać do siebie niesamowitym pożądaniem. Niestety siostra Czarnego Księcia ma złe przeczucia co do 'niewinnej' Lubowieckiej. Czy okażą się słuszne? Czy może jednak zazdrość o brata każe dziewczynie kłamać?

Maksymilian i Paul to dwaj starzy przyjaciele. Niestety pomiędzy nimi staje piękność i przyjaźń zmienia się w nienawiść, a nawet w chęć mordu. Czy warto jednak walczyć o Konstancję, która nie jest tak niewinna jakby się wydawało? Czy z powodu jakiejś kobiety można zapomnieć o latach przyjaźni? Na horyzoncie pojawia się także Anastazja i... Swietłana. Kim ona jest? Czy będzie w stanie wygrać tę gierkę, chociaż jest nic nieznaczącym pionkiem?

„Katarzyna Michalak, ur. 1996, jest autorką bestsellerowych powieści, takich jak: 'Rok w Poziomce', 'Sklepik z niespodzianką', 'Nadzieja', 'Mistrz'. Jej książki zyskały szerokie grono czytelników, którzy cenią wartką akcję, błyskotliwe dialogi i wyrazistych bohaterów. Na co dzień pisarka mieszka w małym domku nieopodal Warszawy, gdzie w ciszy i skupieniu może tworzyć kolejne wciągające historie.”

Wydawałoby się, że mamy tutaj mały trójkącik, ale... nie. Może czworokącik albo i nawet pięciokąt? Ciężko stwierdzić. Mamy erotyk, mamy kryminał historyczny (chociaż momentami zastanawiałam się, czy jest on naprawdę historyczny), ale chyba jednak zabrakło mi... chemii. To może wydawać się dziwne, wiem, ale nie mam jeszcze 'doświadczenia' w powieściach erotycznych i trochę się zastanawiam, czy warto go nabierać, bo jeżeli są one podobne do „Czarnego Księcia” no to... sami sobie dokończcie. Nie wiem, po prostu nie byłam w stanie czerpać żadnej przyjemności z tej książki. Niektóre sceny wydawały mi się nawet trochę obrzydliwe, zwłaszcza te między osobami tej samej płci. No cóż, każdy ma inny gust, prawda?

Nie czytuję także kryminałów, więc i na nich nie znam się za bardzo, ale mogę powiedzieć, że ciężko było się domyślić, kto był mordercą, a kiedy już prawda wyszła na jaw... szok i smutek! I niestety właśnie w tym momencie już wiedziałam, że książka nie będzie należała do jednej z moich ulubionych. Nie miałam już ochoty czytać dalej, ale musiałam i... dobrze zrobiłam. Koniec był jak zwykle zaskakujący i bardzo smutny, normalnie płakałam! Ponadto byłam bardzo, bardzo zła na Panią Kasię, że musiało się to wszystko tak skończyć. To były moje słowa, które przerywał w niektórych momentach szloch, mój szloch: „Och, Pani Kasiu, jak Pani mogła! Tak nie wolno! A ja tak bardzo pokochałam Paula (bo musicie wiedzieć, że stał się moją ulubioną postacią), a nawet Maksa! Tak, chociaż był okrutnym człowiekiem, stawiał rodzinę ponad wszystko. Jest Pani okrutna!”. Tak, to były moje słowa, podczas momentu kulminacyjnego.

„Czarny Książę” Katarzyny Michalak to książka z pazurem. Nie zabraknie w niej prawdziwego kryminału, ani emocjonującego erotyku, który porwie nie tylko fanki tego gatunku, ale i grzeczne kobiety, które w podświadomości marzą o chwili pikanterii.

„Musi tylko trochę poczekać, aż słodka brzoskwinka zostanie zerwana przez Czarnego Księcia, wyssana do ostatniej kropli dziewiczego soczku i równie szybko odesłana tam, skąd przyszła.”

****

 Za miesiąc będę obchodzić roczek bloga i zastanawiam się czy ten miesiąc nie będzie moim ostatnim w blogosferze. Czemu? Spadła ilość 'zainteresowanych' moimi recenzjami jak i całym blogiem. A jaki jest sens czegoś pisania, skoro prawie nikt tego nie czyta? Dostałam już dzisiaj 'małego' kopa w tej sprawie od pewnej blogerki. Naprawdę płakać mi się chcę jak o tym myślę. Naprawdę nie wiem co mam robić. Staram się, czasami porzucam naukę na rzecz bloga, a niektórzy mają to gdzieś. Nie znaczy to, że oficjalnie kończę z blogiem. Ciężko mi się jest z nim rozstać i właśnie sobie uświadomiłam, że chyba jetem za słaba. Mogę zawsze dodawać chociażby te dwie recenzje w miesiącu dla siebie, nie? Nie zadam Wam pytanie: 'co zrobić, aby blog cieszył się większą popularnością?', bo wiem w czym tkwi problem. Nie zawsze komentuję wasze blogi, a większość/mniejszość kieruje się zasadą 'komentarz za komentarz', a ja nie jestem jedną z tych osób. W tym roku mam egzamin zawodowy i nie mam po prostu na to czasu, a gdy mam trochę czasu wolnego to właśnie czytam książkę bądź spotykam się ze znajomymi. W domu też mam przecież obowiązki... Wiem, że nie piszę na najlepsze recenzję. Nigdy nie będą one tak idealne jak na Waszych blogach, ale naprawdę nie zasługuje nawet na te 10, 15 komentarzy? Naprawdę? 

Kiedy pytam się o wygląd bloga, co w nim nie pasuje, niektórzy wgl pomijają moje pytanie. A ja robię to dla was. Chcę, aby wam było milej. To z wami chcę podzielić się moją opinią na temat książek, bo właśnie po to powstał ten blog. Abym miała z kim porozmawiać. Tak, wiem... użalam się teraz nad sobą, ale mam gorszy dzień. Każdemu się taki zdarza, prawda? ;p

Ps. Przepraszam za jakiekolwiek błędy. Nie czytałam tej notki jeszcze raz, ponieważ zapewne zostałaby ona usunięta. :)

Dobranoc.