"Ostatnie lato" - Cesarina Vighy

Tytuł: Ostatnie lato

Tytuł oryginału: L'ultima estate

Autor: Cesarina Vighy

Ilość stron: 163

Wydawnictwo: Wydawnictwo M

Rok wydania: 2011

Moja ocena: 3/6

Cierpienie to jedno z podstawowych uczuć obecnych w życiu człowieka. Niektórzy są z tym pogodzeni, a niektórzy nie. Pani Z. jest ciężko chora i na każdym kroku nie daje nam o tym zapomnieć. Ukazuje jednak, że bez cierpienia nie dostrzegalibyśmy tych małych dobry rzeczy. Dla niej było to kuchenne okno, przez które obserwowała ptaki czy ukochanego kotka.

„Najgłupsze, co można powiedzieć choremu, to to, że wygląda kwitnąco, że za bardzo się przejmuje, że każdy ma gorsze dni.”

„Ostatnie lato” to historia życia głównej bohaterki Pani Z. Kim ona jest? Szczerze? Momentami miałam wrażenie, że starą zrzędą, która potrafi tylko narzekać. Nie miała łatwego dzieciństwa. Żyła w czasach wojennych i biednych. Miała za to kochającego ojca, który zrobiłby dla niej wszystko. Nie każdy może pochwalić się takim tatusiem. Niestety ona doceniła to dopiero po jego śmierci. Matka Amelii (bo tak właściwie Pani Z. się nazywała) nie była już taka dobra. Jej dzieciństwo nie było kolorowe, a ojciec jednym z najgorszych, jaki chodził po tym świecie. Próbowała dać Amelii to, czego sama nie miała i to był błąd, bo Pani Z. nie było zwykłą dziewczynką. Zawsze odstawała od reszty, samotna, głodna wiedzy. Gdy dorasta, postanawia pojechać na studia do Rzymu, który staje się później jej ukochanym domem. Poznaje tam wiele ciekawych osób, ale i także swojego przyszłego męża, który jest od niej młodszy o siedem lat. Ludzie nie sądzili, że będą ze sobą długo, ale oni na przekór całemu światu, przeżyli prawie czterdzieści lat.

Z czasem Pani Z. niespodziewanie się przewraca i zdarza się to dość często. Postanawia z tym iść do lekarza. Niestety ciężko było wykryć, co było tego przyczyną. Trafiała do różnych neurologów, ale dopiero szósty odkrył, co jej jest. Stwardnienie boczne zanikowe. Jest to „jedna z tych chorób, które robią za eliksir długiego bolesnego życia” mówi Pani Z. Próbuje jednak z tym walczyć i walczy aż do końca swych ostatnich dni.

„I tak zostaję strażniczką własnej matki, chodzę spać do sąsiedniego pokoju, z uchem gotowym wychwycić jej potrzeby. (…) W ten sposób w rodzinie ludzie stają się wzajemnymi więźniami, uwikłani w grubą sieć, którą buduje nie wiadomo już nawet – czy miłość, czy nienawiść.”

Spodziewałam się czegoś innego po tej książce. Czegoś, co mnie zachwyci i uwrażliwi, lecz niestety tak nie było. Kompletnie nie rozumiem tej powieści. Męczyłam się z nią tydzień i jestem szczęśliwa, że mam ją już za sobą. Jest to niby książka, która ma pokazać, że w życiu niewiele potrzeba do szczęścia, ale Pani Z. ciągle narzekała. Jakby się nad sobą użalała. Cała historia jej życia jest według mnie nudna i nużąca. Trzy razy przy niej zasnęłam. Nieładnie. Coś jednak w niej jest. Były fragmenty, które były dość interesujące, a nawet śmieszne. W życiu nie spotkałam takiego człowieka jak Pani Z. I mam nadzieję, że nie spotkam. Styl autorki był bardzo skomplikowany. Trzeba było się bardzo wysilić, by cokolwiek zrozumieć.

Książkę oceniam na trzy, ale to tylko dlatego, że nie trafiła w mój gust. Osobom, które lubują się w tematyce smętnej i które lubią sobie główkować nad znaczeniem historii, może się spodobać. Mnie się nie podobała i dlatego jej nie polecam.

„W nocy, gdy płaczę, stara przyjaciółka, która zawsze śpi ze mną w nogach łóżka, od razu budzi się i przychodzi, by otrzeć się główką o moje policzki. Jej delikatne pieszczoty przypominają mi w ciemnościach o obietnicy, jaką na niej wymogłam: 'Nie odejdę przed tobą'”

***

Kochani, chciałam Wam polecić pewną stronkę internetową "Debiutext". Znajdziecie prawie na niej wszystko - także dział książkowy. :)

Przypominam także o konkursie trwającym do 21 sierpnia. <link>