"Arisjański Fiolet. Cisza" - Pola Pane

Emilly wraz z rodzicami wiodła beztroskie, dziecięce życie, aż do czasu gdy zamieniło się ono w piekło. Nagle na ziemie ma spaść Asteroida. Ludzie wpadają w panikę i próbują jak najszybciej dostać się do jakiegokolwiek schronu. Gdyby nie to, że dziadek Emilly był „dziwakiem” i nie wybudował takiego schronu, dziewczyna by nie żyła.

Po dziesięciu latach zmęczona monotonnością i mająca po prostu dosyć takiego życia, postawia wyjść na zewnątrz. Chociaż jest pewna, że nic tam nie ma, świat zginął...próbuje. Bo wie, że już nic nie może stracić. Co to za różnica, żyć kolejne kilka lat, a może i o wiele mniej ze względu na brak żywności, w cuchnącym, zgniłym pomieszczeniu i tak w końcu umrzeć, czy zginąć na zewnątrz...teraz, nie męcząc się już więcej? W tej „próbie samobójczej” towarzyszy jej także mama, która nie trzyma się już zbyt dobrze.

Po wyjściu z kryjówki, okazuje się, że... świat jednak istnieje! Em, bierze głęboki wdech i jest w szoku. Może oddychać! Matka wraz z córką wybierają się do domu dziadka. Po pewnym czasie dziewczyna postanawia poszukać innych ludzi. Ktoś musiał przecież jeszcze przeżyć. Matka niestety nie może jej towarzyszyć, jest zbyt słaba, tylko by ją spowalniała i tak oto Emilly wyrusza w samotną podróż.

Wydawałoby się, że wszystko idzie zgodnie z planem gdyby nie to, że na drodze spotyka pewnego chłopaka i to na dodatek bardzo przystojnego i... pomarańczowego.

Bohaterka zdziwiona otwiera szeroko oczy i zauważa, że owy chłopak trzyma coś w dłoni. Czyżby broń? Przestraszona zaczyna uciekać, a nieznajomy rusza za nią w pogoń. Emilly nagle upada i traci przytomność.

Kim był nieznajomy? Czy chciał ją zabić?

Arisjański Fiolet. Cisza to debiut autorki Poli Pane. Czytając wcześniejsze recenzje byłam po prostu zachwycona tą książką i tak oto wpadła ona w końcu w moje ręce.

Wydaje się, że historia nie jest zbyt oryginalna. A jednak...Fabuła jest naprawdę dobra. Zaciekawia czytelnika od samego początku aż do końca i jeszcze dalej. Sądziłam, że będzie to zwykły paranormal romance, ale myliłam się. Jeśli ktoś umie czytać między wierszami, doszuka się w niej głębszego sensu.

Byłam przekonana, że styl autorki będzie, że tak powiem „rozleniwiony”. Dużo opisów (czego wręcz nienawidzę), mało dialogów. Aczkolwiek tak nie było. Czułam jakby to napisała jakaś super amerykańska, doświadczona pisarka. Pola, potrafi pisać o wiele lepiej niż nie jeden autor, który wydał setki książek. Takich ludzi właśnie brakuje w polskiej literaturze.

W powieści pojawiały się także wątki erotyczne. No może za dużo powiedziane, ale była ta pikanteria! Nie było to sztuczne. Wszystko ukazane w bardzo naturalny sposób. Pola, nie bała się pisać o seksie i za to ją podziwiam. Większość po prostu boi się pisać na takie tematy.

Zachwycona byłam także bohaterami. Emilly to dziewczynka, która przekształca się w kobietę i zaczyna mieć swoje potrzeby. Jest wybuchowa i to w niej lubię najbardziej, ale i także odważna. Zrobi wszystko dla tych, których kocha ponad życie, a jedną z tych osób jest Korin, który jednak jej nie kocha ... Emilly jest także głupia. Tak, głupia. Bo jak można zgodzić się na taki układ wiedząc, że nic z tego nie będzie? Pół roku szczęścia, a resztę życia cierpienia? Naprawdę można być aż tak głupim?

Korin to bardzo inteligentny chłopak, ale także odważny. Zawsze próbuje analizować dokładnie każdą sytuację, ale przy Em.. nie wie po prostu co mówi. Zawsze powie coś nie tak, co dziewczynę wprowadza w szał. Mimo że pozbyto go niektórych uczuć, podziwia i szanuje Emilly za to jaka jest, chociaż nie może dać jej tego, czego ona by chciała. Tak naprawdę nie jest on moją ulubioną postacią. Jego ciągłe zmiany nastrojów, to, że zrobił z głównej bohaterki tylko zabawkę do zaspokajania swoich potrzeb.. Aż coś mi się w środku gotuje ze złości.

Oczywiście są także rzeczy, które mi się nie podobały. Jednym z nich było to, że już w sumie na początku książki, Emilly się zakochała. Jak dla mnie to o wiele za szybko. Za szybko to się po prostu stało. Myślałam, że będzie to pokazywane etapami, ale myliłam się. No trudno. To tylko takie moje spostrzeżenie. Drugim minusem była przewidywalność niektórych wątków. Już na początku wiedziałam to, co okazuje się dopiero w połowie książki. Może to był zamierzony efekt? Możliwe.

Do książki została dodana płyta z piosenkami głównej bohaterki. Może i muzyka pasuje do książki, ale mi się nie podoba. Jest ona zbyt prosta? Nie wiem jak to wytłumaczyć. Wolę piosenki, które mają więcej tego „pałeru”. Chociaż niektóre utwory były naprawdę dość fajne.

Wspomnę jeszcze o oprawie graficznej. Wydaje się ona zwykła, ale jednocześnie podkreśla dwa światy. Miasto, które zostało odbudowane, ale i skutki Asteroidy. Między tym wszystkim siedzi zagubiona główna bohaterka, a kolory wprowadzają w stan melancholii...

Arisjański Fiolet. Cisza to książka, która powinna się spodobać każdemu fanowi fantasy. Jest w niej dosłownie wszystko: radość, cierpienie, miłość, strach, obcy, intrygi, seks a nawet rzucanie butami. :D Książka naprawdę bardzo wciąga, więc jeśli masz zamiar ją przeczytać zorganizuj sobie czas tak, abyś mógł ją pochłonąć od razu. Ja niestety tego nie zrobiłam i narobiłam sobie małych kłopotów przez to, ale to taki mały szczegół. :P

Nie wiem czy to co napisałam jest zrozumiałe, ale po prostu ciężko ubrać mi w słowa to co czułam podczas czytania tej książki. Zachwyciło mnie w niej dosłownie wszystko. Z wielkim napięciem czekam na następną część. Już nie mogę się doczekać!

„Nie wiem jak długo tak staliśmy, straciłam poczucie rzeczywistości, ale zyskałam wewnętrzne ukojenie. Było mi po prostu dobrze. Mój oddech powoli się wyrównywał, jednak serce Korina nadal waliło tak samo mocno, wciąż był podniecony.

-Jeszcze nie skończyliśmy – wymruczałam cicho”.

Moja ocena: 9.5/10

Za książkę dziękuję autorce. :)