"Ostatnia spowiedź. Tom I" - Nina Reichter

Tytuł: Ostatnia Spowiedź. Tom I

Autor: Nina Reichter

Ilość stron: 380

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2012

Moja ocena: 5/6

„Bo nigdy nie pozwolę patrzeć wam na mój upadek.”

Dwójka nieznajomych, tak różnych sobie osób, spotyka się przez przypadek na lotnisku. Każda sekunda, minuta, godzina przybliża ich coraz bardziej. Nie znają się, a jednak coś ich połączyło. Niewidzialna nić samotności. Jego kochają tysiące fanek, a jej nikt. On ma szerokie możliwości, a ona nie ma wyboru. Życie potrafi być nieprzewidywalne i postanowiło połączyć tę dwójkę pewnym uczuciem. Czy przetrwa ono jednak wszystkie nieszczęścia i czy Bradin wyjawi swoją tajemnicę?

Jedno spotkanie zmieniło całe życie Bradina i Ally. Później pojawiły się smsy, nocne rozmowy przez telefon i obietnica, że nigdy się nie spotkają. Nie potrafili jej dotrzymać. Obietnice między nimi nigdy nie były i nie będą dotrzymywane, bo w ich życiu zwycięża serce, nie rozum.

„Jesteś moim pragnieniem... moją nadzieją... i moją niepewnością. Dajesz mi wszystko i wszystko możesz mi odebrać.”

Bradin to wokalista jednego z najsławniejszych zespołów na świecie. Od dziecka wraz z bratem marzyli o karierze muzycznej, a kiedy nadeszła byli jeszcze za młodzi, by wiedzieć, jaki jest świat show-biznesu. Teraz muszą ciężko za to płacić. Szczególnie Bradin. Czuje, że czegoś mu w życiu brakuje oraz że jego pasja słabnie. I wtedy spotyka Ally. Promień słońca wśród czarnych myśli. Ona daje mu nadzieję i siłę.

Al to inteligenta dziewczyna zamknięta w klatce. Przeszła już wiele i sądzi, że nic dobrego już nie może jej spotkać. Adam, jej pierwsza miłość, oszukał ją i od tej pory postanowiła być ostrożna. Z tego też względu jest z Christopherem. Nic do niego nie czuje, więc nie może jej zranić. To nie jest jednak jedyny powód. Jako córka średniozamożnej rodziny musi trzymać poziom, a dobrą partią według matki Ally jest Chris. To matka opłaca jej studia i mieszkanie, dlatego też nie ma wyboru. Wybór matki, jest jej wyborem. Wracając z wakacji utknęła kilka godzin na lotnisku w Ostrawie. Tam spotyka mężczyznę o bardzo kobiecej twarzy i hipnotyzujących oczach. Ally jednak próbuje trzymać się zasad. Czy nie z marnym skutkiem?

„Dajesz mi siłę, by się nie poddać – myślał on.

Odbierasz mi wiarę... wiarę w to, że cokolwiek jest wartością – zrozumiała ona.”

Zacznę od tego, że Nina Reichter to Polka. Tak, Polka, a nie żadna Niemka, jak myślałam na początku. Najlepsze jest to, że nie wychwyciłam tego ze stylu pisania, lecz przeczytałam w Internecie. Zazwyczaj nietrudno rozpoznać polskiego autora, ponieważ mają oni charakterystyczny sposób narracji, ale tym razem... Okej, przejdźmy dalej.

Recenzje książki (chociaż pozytywne) nie zainteresowały mnie na tyle, by po nią sięgnąć. Co było tego przyczyną? Gdzieś usłyszałam (nie wiem, czy to prawda, ponieważ nie mogę znaleźć źródła), że jest to fan fiction Tokio Hotel. Na fan fiction jeszcze bym się skusiła, ale Tokio Hotel? Naprawdę? Ich sława już chyba przeminęła. Najlepsze jest, że po przeczytaniu książki, poszukałam trochę na ich temat w Internecie i kilka podobieństw widzę. Do rzeczy. Po prostu się na nią skusiłam. Na dodatek to chyba nie był błąd. Książka ma wady, i to wiele, ale wciąga niesamowicie. Autorka potrafi wzbudzić w czytelniku tyle różnych emocji, że momentami czułam, jakbym to ja doświadczała ich na własnej skórze. To było coś niesamowitego. Właśnie czegoś takiego mi brakowało ostatnio w książkach. Do tego to zaskakujące zakończenie. Zapewne nie wiecie, o co mi chodzi, co? Ale ciężko wytłumaczyć to bez spojlerów. ;p Wiem, że Pani Nina chciała przekazać czytelnikom pewne wartości; żeby się nie poddawać i zawsze stawiać swoje uczucia na pierwszym miejscu oraz... nie ufaj nikomu. Nawet przyjaciel może zdradzić. Niestety coś poszło nie tak...

„ - Boję się z nim spotkać, Lille – wyznała jakby przestraszona.

- (…) Dlaczego? 

- (…) Bo boję się rzeczy, których chcę, Lille. Tym razem boję się siebie.”

Po pierwsze fabuła jest zbyt naciągana. Momentami czułam, jakbym czytała powieść scince – fiction, a nie lekturę dla młodzieży. W prawdziwym życiu takie rzeczy się nie zdarzają i ludzie nie popełniają aż tak głupich rzeczy. Przynajmniej tak mi się wydaje. Poza tym Ally naprawdę wolała być po „pantoflem” matki, niż być szczęśliwą? Była aż tak słaba, żeby nie móc jej się przeciwstawić? Sama sobie komplikowała życie. Na dodatek była bardzo niezdecydowana. Raz postanowiła, że będzie walczyć o Bradina, a chwilkę później, że to się nie uda i wymyślała coraz to głupsze powody dlaczego. Zaś Bradin, z początku tajemniczy, stał się potulnym, latającym za suką pieskiem. Ja wiem: miłość, ale była malutka przesada. Rozumiem te wszystkie romantyczne gesty, ale skoro naprawdę ją kochał, to dlaczego uwierzył plotce? Plotce o tym, że... a, nie powiem wam. Sami przeczytacie, o jaką mi chodzi. ;p Momentami można było się pośmiać, lecz większość z tych rzeczy po prostu nie była śmieszna. Można powiedzieć, że były nawet bezsensu. Niestety pojawiały się także nudniejsze scenki i miałam ochotę czasem powieść odłożyć. Nie mogę także darować autorce tego, że w książce był tylko jeden wątek. Całkowitą uwagę skupiła na Ally i Bradinie, a Christopha, który był dość znaczącą postacią zepchnęła na dalszy plan. A mogło być jeszcze ciekawiej. Te wszystkie minusy nie świadczą jednak o tym, że książka jest zła. Zdecydowanie nie. Polecam ją w szczególności romantykom. To będzie zdecydowanie coś dla was. Ja momentami aż się rozpływałam i sama zamarzyłam o takim mężczyźnie. Ach, te marzenia...

„Nie pokazałeś mi dziś gwiazd, Brade.... tylko wiarę.”

Wypadałoby jeszcze napisać coś na temat okładki, lecz ciężko mi cokolwiek powiedzieć na jej temat. Oczywiście można się domyślić kto, gdzie i jak jest na niej ukazany, ale jeden szczegół mi w niej nie pasuje. Mianowicie chodzi mi o gitarę. Według mnie w ogóle nie pasuje do okładki, jak i do samej książki. Po prostu jest taka... dziwna, nie sądzicie? Nie wiem, czy ona miała zahipnotyzować potencjalnego nabywcę, czy o co tam chodziło grafikowi. ;p

Podsumowując, książka jest warta przeczytania, ale obawiam się, że osobom, które nie lubią takich „harlequinów”, czyli: kochają się oboje, ale coś sprawia, że nie mogą być razem (mała tandeta [przepraszam za wyrażenie]) może się nie spodobać. I to bardzo. Dlatego nie polecam tej książki wszystkim czytelnikom. Ja, tak czy siak, na pewno przeczytam drugi tom.

„W takim razie jestem blisko, jestem tuż przy tobie. Przyciągam cię do siebie mocno, obejmuję w talii, a ty układasz głowę na moim ramieniu. Jestem tutaj. Jestem zaraz obok. Delikatnie odgarniam kosmyki włosów z twojej twarzy i uśmiecham się, a ty patrzysz mi w oczy i powoli zamykasz zmęczone powieki. Przestajesz płakać... właśnie przestajesz płakać.

Jej serce rozpadło się na drobne kawałeczki.”

A to jest piękna piosenka, przy której czytałam tę książkę. Według mnie pasuje jak ulał. :)