"Miłość i nienawiść są obliczami tego samego" - "Baśniarz"

Tytuł: Baśniarz

Tytuł oryginału: Der Märchenerzähler

Autor: Antonia Michaelis

Ilość stron: 400

Wydawnictwo: DREAMS

Rok wydania: 2012

Moja ocena: 6/6

„Powiem chwili... - szepnęła - ..zatrzymaj się, jesteś tak piękna”

Anna jest poukładaną dziewczyną, dobrze się uczy i ma kochających rodziców, zaś Abel jest outsiderem. Nie ma znajomych, dziewczyny, wspaniałych rodziców. Pozostała mu tylko malutka, słodka siostrzyczka. Abel to jeden z tych niegrzecznych chłopaków, którzy potrafią zrobić wszystko, aby ich siostra była bezpieczna i niczego jej nie brakło. Dlatego Abel musi zarabiać jakoś pieniądze. Tym razem padło na sprzedaż narkotyków, lecz to nie jest jedyna tajemnica, którą „skrywa”. TA tajemnica może zepsuć dosłownie wszystko...

Podczas znajomości Anny i Abla, Abel opowiada baśń, ale nie zwykłą baśń. W tej baśni „granica między rzeczywistością a fantazją stopniowo się rozmywa”. Czy nie jest to, aby niebezpieczne? Czy stwory czyhające w bajce nie przedostaną się na zewnątrz? A może to stwory rzeczywistości próbują przedostać się do bajki?

„- Czasem mam problem z odróżnieniem szczęścia od smutku - szepnęła. - Czy to nie dziwne? Czasami po prostu nie wiem, czy jestem szczęśliwa, czy smutna. Tak jest, jak myślę o tobie.”

„Baśniarz” to chyba jedna z najsłynniejszych książek Antoni Michelis w Polsce. Zaraz po premierze osiągnęła wielki sukces i zastanawiałam się skąd wziął się fenomen tej powieści? Teraz już wiem. Już na samym wstępie można się przekonać, że nie jest to zwykła książka. To książka opowiadająca o problemach, uzależnieniach, przebaczaniu, miłości, przyjaźni, rodzinie, ale i o poświęceniu. Tak wielkim, że prawdziwy człowiek nie jest w stanie sobie tego wyobrazić. Pierwsze spotkanie, czy raczej rozmowa Anny i Abla wywołały we mnie bardzo sprzeczne i dziwne uczucia. W życiu nie miałabym nawet ochoty, by pogadać znowu z „polskim handlarzem pasmanterii”, ale Anna... Anna już wiedziała, że to nie będzie ostatnia ich rozmowa. Z czasem spotkania były coraz częstsze, było więcej zwierzeń, więc uczuć. Tych dobrych i tych złych, bo Abel to człowiek zamknięty w sobie. Nikomu nie ufa. Wiele razy zranił Annę, ale Anna wie, że chłopak robił to wszystko w samoobronie, dlatego mu wybaczała. Aż do pewnego czasu...

„- Wróć , wróć do mnie - szepnęła .

- Ja już nie muszę wracać . Ty wróciłaś.”

Tak wiele emocji towarzyszyło mi podczas czytania tej książki, że tak naprawdę nie zwracałam większej uwagi na literówki czy jakiekolwiek inne błędy. Styl autorki był nieważny, ważna było historia płynąca w baśni. Sama okładka, gdy spojrzymy po raz pierwszy nie wiele nam mówi, dopiero później możemy odczytać jej piękną symbolikę.

Czym jest teraz dla mnie „Baśniarz”? Szczerze mogę powiedzieć, że wszystkim. Jeszcze nigdy nie doświadczyłam tyle cierpienia poprzesz czyny głównych bohaterów; poprzez początek i zakończenie. Teraz wiem, że gdy ktoś mnie zapyta: „Jaka jest Twoja ulubiona książka?” ja odpowiem: „Baśniarz, zdecydowanie Baśniarz” i mogę polecić ją każdemu z was, bez wyjątku, bo jest to niemożliwe, aby mogła się komuś nie spodobać. Przynajmniej tak mi się wydaje.

„Ale za słowami czyhała ciemność, ciemność jaka panuje we wszystkich baśniach. Dopiero później, dużo później, zbyt późno zrozumie, że ta baśń była śmiertelnie niebezpieczna.”